De vlinder in zijn cocon🦋
Ken je ook dat gevoel dat je een te kleine jas draagt? Die jas die je ooit zelf hebt aangetrokken, maar waar je nu niet lekker vrij in kunt bewegen? Het gevoel van gevangen en bekneld.
Je hebt een gevoelige huid en elke dag voel je dat die te strak zit, maar je kunt de rits niet vinden. En langzaam begin je eerst je de huid te verharden. Zodat het grootste contactorgaan wat we hebben het niet meer hoeft te voelen. Dan krijg je ook nog buikpijn. Een harde buik omdat de emoties die je voelt niet meer te verteren zijn. En vervolgens ligt de focus op het hoofd.
Geloof mij je kunt dit heel lang volhouden, maar van binnen knaagt er iets. Er ontstaat een conflict, een crisis, fysiek ongemak. Iets wat je creëert en je herinnert aan datgene wat daar diep van binnen knaagt en je voelt dat het tijd is. Je zoekt hulp.
Dan komen er mensen op je pad die je vragen, zal ik je rits open maken? Dat lijkt heel bevrijdend niet? Maar wanneer je dat hebt gedaan zit daar nog een jas onder. En je doorloopt hetzelfde cirkeltje.
Voor mij een herkenbaar proces geweest. Genoeg ongemakken gehad en ik hoopte altijd dat er iemand was die mij er vanaf kon helpen. Er was alleen een essentieel ding waar ik me later bewust van mocht worden. Oer vertrouwen.
Hoe gaat dat dan in de natuur? Ik zag dit fascinerende filmpje.
De rups die zichzelf vormt in een letter J. waar de huid begint te transformeren en er een chrysalis ontstaat. Waarna de vlinder zelf zijn cocon openmaak en vrij gaat fladderen. Dat is de kracht van de vlinder, van de natuur, van jou. Achter elk conflict, crisis, fysiek ongemak zit een kracht waarvan je van bewust mag worden. En daar heb je soms een liefdevolle spiegel voor nodig om die te zien.